Yoeki
Yoeki de Bree (34) woont in Amsterdam met haar vriend Bouwe, zoontje Funk en hond Shifu. Ze werkt als creative in de mode-industrie en kreeg op haar 31e de diagnose Hodgkin, midden in een avontuurlijk bestaan van het leven in de camper. Wat volgde was een intens behandeltraject, vol pieken en dalen – maar inmiddels gaat het gelukkig weer goed. In haar blogs deelt Yoeki haar gedachten, gebeurtenissen en mijmeringen. Soms rauw, soms licht, altijd eerlijk.
Het gaat stormen vanavond
Het gaat stormen vanavond. Na dagen van zomerse zonneschijn hangt er iets onheilspellends in de lucht. Het is alsof de stad haar adem inhoudt. Vanaf ons dakterras blijft het uitzicht adembenemend. Alsof Amsterdam zich uitstrekt tot in de verte van al mijn gedachten. We wonen op vier hoog, in het centrum. De huizen aan de Nassaukade torenen net iets hoger dan de rest. Daardoor zien we alles: Noord, Oost, Zuid, West. De skyline blijft grotendeels hetzelfde, seizoen na seizoen. Maar ik? Ik ben veranderd.
Mijn gedachten razen net zo hard als het verkeer beneden. Ik probeer onze parasol te verplaatsen, die grote, robuuste parasol die we kochten vlak na mijn kankerdiagnose, nog geen twee jaar geleden. Ik herinner me hoe ik toen het dakterras omtoverde tot een groene oase. Een plek om te ademen. Om te leven. Alsof ik, hier in de stad, mijn eigen stukje Sardinië Blue Zone wilde bouwen. De artsen zeiden: vermijd de zon. Een parasol als schild tegen zon, maar ook tegen de angst. Met de zwaarste voet die we konden vinden, zodat hij stevig op ons dak zou blijven staan. En hij heeft standgehouden. Tegen zon, regen, en wind. Tegen het loslaten van controle. Tegen de zomer die ik toen eigenlijk niet durfde te beleven.
We gebruiken hem nog steeds. Nu niet meer om mijn bleke kale huid te beschermen, maar gewoon… voor schaduw, voor een borrel, voor een barbecue. Voor het leven zoals het weer een beetje voelt: ‘normaal’.
Ik maak het terras storm klaar. Terwijl ik met moeite de parasol probeer te verplaatsen, blijft de betonnen voet haken achter een vlonderplank. Ik trek. Harder. Met alles wat ik heb. En dan – een klap. In een flits ligt mijn grote teennagel op het hout. Mijn teen zwelt direct op, paars en bloedend. Verdomme. Ik bijt op mijn kiezen, de pijn is scherp, rauw – en tegelijkertijd: niks. Alsof mijn lichaam het niet meer registreert. Alsof het systeem zichzelf uitschakelt. Sinds de kanker voelt pijn anders. Maar minder tastbaar. Alsof ik een knop heb gevonden om alles in een keer uit te zetten. Fysieke en emotioneel.
Het gaat vanavond stormen. De stad kleurt donker voor me uit. Wolken vormen langzaam een mist. Bijna twee jaar later, is het niet langer de zware storm van toen maar soms voel ik het weer. Het volledige ongrijpbare. Dat je pas herkent als je het eenmaal hebt meegemaakt.
Yoeki in actie voor Lymph&Co
In onze gastblogs laten we mensen aan het woord die zich actief inzetten voor Lymph&Co. Yoeki is daar een mooi voorbeeld van. Met haar eigen online collectebus haalt ze geld op voor meer onderzoek naar betere behandelingen bij lymfeklierkanker.
