Krista
Krista is gastblogger voor Lymph&Co en deelt haar persoonlijke ervaringen met leven met hodgkin. In september trekt ze de stoute wandelschoenen aan om de Lymph&Co Wandel Challenge te lopen.
Net bevallen…
Daar liggen we dan, op een kille kamer met naast ons een baby bedje. Een week na de geboorte van onze tweede dochter zijn we terug in het ziekenhuis. Dit keer niet op de afdeling verloskunde, maar voor mij.
Ik ben Krista, getrouwd met Martijn en samen zijn wij ouders van twee prachtige dochters. Na een makkelijke bevalling en kraambed blijf ik wat benauwdheid ervaren. Op de laatste dag van de kraamverzorging worden we voor de zekerheid naar de SEH doorgestuurd om een longembolie uit te sluiten. Na enkele onderzoeken komt de SEH-arts binnen met roodomrande ogen en de boodschap “het is niet goed, we hebben een massa gevonden”. De grond zakt onder onze voeten vandaan en de tranen vallen op onze dochter die in mijn armen ligt. Ik stamel “maar dat kan toch niet? We zijn net ouders geworden. Kan ik toch niet voor de longembolie gaan?”. Hadden we maar een keus. Totaal geen vermoedens, geen klachten die ons hierop konden voorbereiden, want tja ik was net bevallen en toen….. stond onze wereld op zijn kop.
Dit hoort toch niet?
Met een dochter van een week oud worden we van de spoedeisende hulp naar de afdeling hematologie gebracht. Net zoals ik een week geleden het ziekenhuis uitging met een rolstoel, word ik nu de afdeling opgereden met op mijn schoot een Maxi-Cosi en een klein baby’tje van nog geen 3kg. Dit hoort toch niet? Dit moet toch niet kunnen? En toch gebeurt het ons. Verpleegkundigen kijken op wanneer we binnenkomen en ze spreken warme woorden wanneer we aankomen op onze kamer. Naast een regulier ziekenhuisbed staat een babybedje en hebben ze wat kraamverband, luiers en billendoekjes klaar gelegd voor ons. We hebben immers niets meegenomen naar het ziekenhuis, want we zouden zo weer thuis zijn, dachten we.
Ondertussen wordt onze oudste dochter opgevangen door oma, terwijl wij een nacht in het ziekenhuis doorbrengen. We gaan vanaf die namiddag voor twee en halve week ziekenhuis in en uit, zodat we ook tijd als een ‘normaal’ gezin kunnen doorbrengen. Een bizarre periode die voorbijraast, maar gelijktijdig een eeuwigheid lijkt te duren. Elke keer komen we het ziekenhuis in met een tas vol spullen in een rolstoel met onze baby en vertrekken we weer. Na een week is het bijna een gewoonte. We wisselen af tussen vingerverven en een PETscan, schommelen met onze twee jarige en een biopt afname, het afstemmen van de borstvoeding en een tweede biopt afname en Sinterklaas thuis vieren als gezin en een PICC-lijn plaatsen.
We hopen op hodgkin
Na bijna drie weken volgt de diagnose; waarschijnlijk Hodgkin. Het is ‘goed nieuws’ want de andere opties waren vele malen erger geweest. In de dagen voor de diagnose horen we onszelf naar familie en vrienden zeggen “we hopen op Hodgkin”. Wat een bizarre uitspraak! De massa is inmiddels zo groot geworden dat behandeling noodzakelijk wordt, ondanks dat de diagnose niet 100% zeker is. Binnen 24 uur na de diagnose start de chemo. Er is weinig tijd om te schakelen van afwachten naar actie. Het stoppen met borstvoeding was te verwachten, maar het valt me zwaar.
Gespannen gaan we de chemo op vrijdag de 13e tegemoet. Hoe ironisch. Wanneer de chemo wordt toegediend kijken we vol spanning naar de vloeistof die via mijn kersvers aangelegde PICC-lijn mijn bovenarm instroomt. Nu gaat het gebeuren! Naast het zien stromen van de medicatie voel ik niets. Wat een anticlimax na zo een beladen weken. De bijwerkingen volgen echter later.
De dag ervoor was gezegd dat we waarschijnlijk een week in het ziekenhuis diende te blijven in verband met de snelle afbraak van de massa en de bijkomende risico’s, maar die namiddag mogen we naar huis. Ons eerste weekend thuis als gezin. Wat dubbel, maar zo genieten!
Krista in actie voor Lymph&Co
In onze gastblogs laten we mensen aan het woord die zich actief inzetten voor Lymph&Co. Krista is daar een mooi voorbeeld van. In september doet ze mee aan de Lymph&Co Wandel Challenge en gaat ze 100 kilometer wandelen voor onderzoek.
